­
­

ΣΗΜΕΙΑ ΚΑΙΡΩΝ, Η ΠΡΩΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΜΙΚΡΑΣ ΑΣΙΑΣ

φοτο

Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης

Μέσα σε ένα μεγάλο κήπο με πορτοκαλιές ήρθε τελείως απροσδόκητα στο φως της ημέρας η πρώτη,
όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά, μεγάλη χριστιανική εκκλησία της ευρύτερης Μικράς Ασίας.



φοτο1

Πρόκειται για την εκκλησία των Αγίων Αποστόλων, που ανακαλύφθηκε στην επαρχία Arsuz, της περιφέρειας του Hatay, όπου άκμαζε την εποχή εκείνη η γνωστή Αντιόχεια.

φοτο2
Η εκκλησία εντοπίστηκε στον μεγάλο Arpaçiftlik Mahallesi, ανάμεσα στις πορτοκαλιές που καλύπτουν τον χώρο. Οι ανασκαφές μετά από ενδείξεις για κάτι σπουδαίο που βρίσκονταν στο έδαφος του πορτοκαλεώνα, είχαν αρχίσει πριν από τρεις μήνες για να φτάσουν στο εντυπωσιακό, όπως φαίνεται από τις φωτογραφίες, αυτό αποτέλεσμα.

φοτο3
Η σπουδαιότητα της ανακάλυψης φαίνεται και από το γεγονός της μεγάλης κινητοποίησης των τοπικών αρχών, ενώ ο ίδιος ο δήμαρχος του Arsuz, Nazım Culha, έχει αναλάβει την εποπτεία των ανασκαφών. Ο εντοπισμός της ονομασίας της εκκλησίας αποδίδεται στον Τούρκο εδικό, Nazım Culha, ο οποίος ειδικεύεται σε ανακαλύψεις βυζαντινών χριστιανικών εκκλησιών.
Η εκκλησία αυτή χαρακτηρίζεται σαν ένα από τα ποιο σημαντικά δείγματα των χριστιανικών ναών της πρώτης χριστιανικής περιόδου, όταν ο χριστιανισμός εξαπλώνονταν με γοργούς ρυθμούς σε όλη την Μικρά Ασία και Συρία.
Σύμφωνα με τις δηλώσεις του Nazım Culha, ο τόπος πρέπει να έχει ειδική προστασία και να συνεχιστούν οι ανασκαφές για την πιθανή εξεύρεση πολυτίμων χριστιανικών κειμήλιων, ενώ υπάρχουν ίχνη και από ένα πρωτοχριστιανικό νεκροταφείο πλησίον του ναού.
Άλλη μια σημαντική ανακάλυψη της παρουσίας του Χριστιανισμού στην πρώτη μεγάλη του εστία, στην ευρύτερη περιοχή της Μικράς Ασίας και Συρίας.
yiorgosthalassis.blogspot.com

← Previous Story

Τι κοινό έχουν ο Μεγαλέξανδρος, ο Σαλαντίν, ο «χαμένος παράδεισος» και η Οθωμανική Αυτοκρατορία με έναν μετεωρίτη; Ενα μυστικό 2.500 χρόνων, αφού και η Ανατολή έχει το δικό της Εξκάλιμπερ...Ο ανθρώπινος πολιτισμός είναι ένα οικοδόμημα στηριγμένο σε μεταλλεία. H ανακάλυψη των μεθόδων κατεργασίας του σιδήρου θεωρείται ο καταλύτης της ραγδαίας ανάπτυξης του τεχνολογικού μας πολιτισμού. Αρκεί να θυμηθούμε τη συμμετοχή των μεταλλείων του Λαυρίου στον Χρυσό Αιώνα του Περικλή για να δεχθούμε το αδιαμφισβήτητο του πράγματος.Οπως όμως συμβαίνει σχεδόν πάντα με την τεχνολογία, το πρώτο πεδίο εφαρμογής της μεταλλοτεχνίας υπήρξε το στρατιωτικό. Το σπαθί, χάλκινο στην αρχή, σιδερένιο μετά, αλλά ατσαλένιο αργότερα, σημάδεψε την πορεία μας. Μπήκε από τότε στο χέρι του ανθρώπου και το κραδαίνει ως σήμερα, έστω και ως σύμβολο, παιχνίδι ή διακοσμητικό φετίχ. «Σε γνωρίζω από την κόψη...». Τα δύο πιο φημισμένα είδη σπαθιών της ανθρώπινης ιστορίας υπήρξαν το δαμασκηνό και το κατάνα των σαμουράι. Δοξασμένο το πρώτο από τους Ευρωπαίουςπου γεύθηκαν την κόψη του στις Σταυροφορίες και το δεύτερο από τους Αμερικανούς που το γνώρισαν στα χέρια αξιωματικών του εχθρού, στο μέτωπο του Ειρηνικού. Για το ποιο είναι ανώτερο ο πιο γνωστός ζων σιδηρουργός σπαθιών, ο Hank Reinhardt, αποφαίνεται: το δαμασκηνό σπαθί.Τα χαρακτηριστικά που διακρίνουν τη λάμα ενός σπαθιού είναι το πόσο σκληρή, ευλύγιστη και κοφτερή είναι. Οι ιστοριογράφοι των Σταυροφοριών βεβαιώνουν ότι τα δαμασκηνά σπαθιά των Σαρακηνών μπορούσαν να κόψουν τη σιδερένια πανοπλία των ιπποτών με ένα χτύπημα, να λυγίσουν σε 90 μοίρες και να επανέλθουν στη θέση τους και να κόβουν το ίδιο καλά ύστερα από άπειρα χτυπήματα. Ο μεσαιωνικός θρύλος μάλιστα θέλει τον Ριχάρδο τον Λεοντόκαρδο να επιχειρεί να πείσει τον Σαλαντίν για το ανώφελο της αντίστασης κόβοντας με ένα χτύπημα του σπαθιού του ένα σιδερένιο δοκάρι. Ο Σαλαντίν, ατάραχος, πέταξε απλά στον αέρα ένα μεταξωτό μαντίλι και το άφησε να πέσει στο ακίνητο σπαθί του: κόπηκε μονομιάς σε λωρίδες διαλύοντας τις αυταπάτες του Ριχάρδου.H προέλευση του ατσαλιούH ονομασία του σπαθιού παραπέμπει στη Δαμασκό, την πρώτη πρωτεύουσα των αραβικών χαλιφάτων, κέντρο εμπορίου της ΝΔ Ασίας. Είτε γιατί μόνο εκεί μπορούσε να τα αγοράσει κανείς είτε γιατί τα μοναδικά νερά της λάμας τους θύμιζαν τους ιριδισμούς των μεταξωτών της Δαμασκού, τα σπαθιά βαφτίστηκαν «δαμασκηνά». H ακριβής προέλευση όμως του θαυμαστού τους ατσαλιού και η μέθοδος κατεργασίας του ήταν μυστικά που οι Ευρωπαίοι του Μεσαίωνα δεν κατόρθωσαν να ανακαλύψουν. Οι αιχμάλωτοι αρνήθηκαν να τους τα πουν ή τους έπεισαν ότι «βουτούσαν την πυρακτωμένη λάμα στα ούρα κοκκινοκέφαλου νηπίου»! H τέχνη κατεργασίας έμεινε στα χέρια των αραβικών συντεχνιών ως το πέρασμα των ταταρικών ορδών του Ταμερλάνου, τον 14ο αιώνα, που λεηλάτησε τη Βαγδάτη και πήρε όλους τους οπλουργούς μαζί του. Οι μόνες απόμακρες πληροφορίες για την τέχνη σφυρηλάτησης «ομοιογενούς ατσαλιού» έφθασαν στους Ευρωπαίους μέσω των Αράβων της Ιβηρικής. Τα σπαθιά του Τολέδου ήταν ό,τι καλύτερο διέθετε η ευρωπαϊκή οπλουργία το 1000 μ.X. αλλά έχασαν την αίγλη τους τους επόμενους τρεις αιώνες από τις συγκρίσεις των Σταυροφόρων με τα δαμασκηνά σπαθιά. Σύντομα πάντως η ανακάλυψη του κλιβάνου πολλαπλών ράβδων ατσαλιού στην Καταλονία το 1300 μ.X. έστρεψε το ενδιαφέρον των αρχόντων του Μεσαίωνα στη μαζική παραγωγή σπαθιών. Οι μόνοι επίμονοι ερευνητές παρέμειναν οι χημικοί (όπως ο Μάικλ Φάραντεϊ και ο Τόρμπεν Μπέργκμαν το 1785), οι οποίοι απέτυχαν μεν να αποκαλύψουν το μυστικό της μεταξένιας λάμας, αλλά έθεσαν με τις αναλύσεις τους τις βάσεις της επιστημονικής μεταλλουργίας. H «κοφτερή» συνταγήΠαρά τις μετέπειτα προσπάθειες πολλών γνωστών οπλουργών και μεγάλων χυτηρίων να αναπαράξουν τη «συνταγή», χρειάστηκε να φθάσουμε στο 1998 για να βρούμε τεκμηριωμένες απαντήσεις. Τότε οι ερευνητές Βερχόεβεν, Πέντρεϊ και Ντάουκς του Πανεπιστημίου της Αϊόβας δημοσίευσαν στην «Journal of Metallurgy» το πόρισμα των αναλύσεων που έκαναν σε δαμασκηνά σπαθιά του Μουσείου της Βέρνης (http://www.tms. org/pubs/journals/JOM/9809/ToC4#ToC4). Σύμφωνα με αυτό, τα δαμασκηνά σπαθιά φτιάχνονταν από εισαγόμενο ατσάλι που παραγόταν από το 500 π.X. στην περιοχή Καρνατάκα, στο Χαϊντεραμπάντ της N. Ινδίας. Γνωστό ως ούκου (ή γουτς αργότερα στους Ευρωπαίους), το ατσάλι αυτό είχε προσμείξεις σιμεντίτη (Fe3C) κατά 1,5% και φωσφόρου, χαλκού, θείου, νικελίου και πυριτίου σε ποσότητες κάτω της μονάδας.Κατά τη σφυρηλάτησή του στα μεταλλουργεία της Δαμασκού στην αιχμή της λάμας συγκεντρώνονταν καρβίδια (που της έδιναν τη ζηλευτή κόψη), ενώ εγκαρσίως στη λάμα ο σιμεντίτης διαμοιραζόταν σε στενές λωρίδες πάχους 6 mm και σε απόσταση 30-70 mm. Αυτές οι λωρίδες ξεχώριζαν από το υπόλοιπο ατσάλι όντας ανοιχτόχρωμες. Μετά την επεξεργασία και το γυάλισμα η λάμα αποκτούσε το ιδιαίτερο γκρι-ασημί της χρώμα με τα ιριδίζοντα νερά. Μολονότι τα σχέδια που δημιουργούσαν οι λωρίδες ήταν ποικίλα, το πιο γνωστό ήταν το λεγόμενο «σκάλα του Μωάμεθ». Αναμενόμενο, καθ' όσον και ο ίδιος ο Μωάμεθ λέγεται ότι είχε δαμασκηνό εγχειρίδιο... Μύθος και ιστορίαH παράδοση θέλει τη σιδηρουργία να αποκαλύπτεται συμπτωματικά στην προϊστορική Ελλάδα, με την παρείσφρηση σιδηρομεταλλεύματος στην καύση ξύλων για κάρβουνο. H επίσημη αρχαιολογία είχε από παλιά ενδείξεις ότι η επεξεργασία του σιδήρου εμφανίστηκε περίπου το 2000 π.X. στην Κίνα και στην Ινδία και ότι ήταν γνωστή στους Χετταίους, λαό που ζούσε στα υψίπεδα του Ιράν. Τα σιδερένια όπλα ήταν που επέτρεψαν στους Χετταίους να κατακτήσουν στα προομηρικά χρόνια όλες τις χώρες ως τη Μεσόγειο, ώσπου αφανίστηκαν γύρω στο 1200 π.X. από τους «ανθρώπους της θάλασσας» (τους Ελληνες;). Είναι εντυπωσιακό ότι το ατσάλι, το ισχυρότατο αυτό κράμα σιδήρου και άνθρακα, μας έδωσε το πρώτο δείγμα του σε ένα μαχαίρι που βρέθηκε στην Κύπρο, χρονολογούμενο περί το 1200 π.X. Το 1961 έγινε μια ανακάλυψη που οδήγησε επίσης σε σκέψεις για το επίπεδο της μεταλλοτεχνίας στη χώρα μας: ο αμερικανός φυσικός δρ Λάιλ Μπορστ μελέτησε δείγματα ανασκαφών από τη Σπάρτη και συμπέρανε ότι οι αρχαίοι Σπαρτιάτες παρήγαν μεγάλες ποσότητες ατσαλιού ήδη από το 650 π.X. Ο Μπορστ διετύπωσε σε άρθρο του στους «New York Times» την άποψη ότι αυτό ήταν το μυστικό της παντοδυναμίας των Σπαρτιατών στις πολεμικές αναμετρήσεις, καθ' όσον η χρήση ατσάλινων όπλων την εποχή εκείνη ισοδυναμούσε με κατοχή... ατομικής βόμβας. Στα σίγουρα πάντως τα σπαθιά από ινδικό ατσάλι τα πρωτοσυναντούμε ιστορικά στα χρόνια του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Ο ίδιος ο Αριστοτέλης είχε εξυμνήσει τις αρετές των εγχειριδίων της Ανατολής και μας είναι γνωστό ότι ο Αλέξανδρος θεωρούσε το ατσάλι πολύτιμο μέταλλο. Είχε μάλιστα δώσει εντολή να κατάσχεται κάθε μεταλλείο και μεταλλουργείο που βρισκόταν στα εδάφη που κατακτούσε. Στην ιστορία καταγράφεται ότι, όταν ο ινδός βασιλιάς Πώρος συνθηκολόγησε μαζί του, του χάρισε 30 λίβρες από το καλύτερο ινδικό ατσάλι και (ίσως) ένα σπαθί. H απορία είναι γιατί οι Μακεδόνες - και οι Ρωμαίοι που τους διαδέχθηκαν - δεν επωφελήθηκαν από την τεχνογνωσία σφυρηλάτησης ομοιογενούς ατσαλιού των χωρών που γνώρισαν. H απάντηση των επιστημόνων μεταλλουργών ήταν ότι τα χυτήρια των Ευρωπαίων από την αρχαιότητα ως και τον Μεσαίωνα έφθαναν ως τους 1.200 βαθμούς Κελσίου και όχι στους 1.500 που χρειαζόταν αυτή η κατεργασία. Ηταν άγνωστο πώς οι ινδοί μεταλλουργοί το κατάφερναν και... σίγουρα κράτησαν καλά το μυστικό τους. H αρχαιολογική ανακάλυψηΤο 1999 μια νέα αρχαιολογική ανακάλυψη έριξε φως στο μυστήριο αφήνοντας περιθώριο για νέες εικασίες ως προς τον ρου της ιστορίας: στα ερείπια της πόλης Γκιαούρ Καλά του Τουρκμενιστάν βρέθηκαν τρία καμίνια του 1000 μ.X. με πήλινο φούρνο - τροφοδοτούμενο με αέρα από κάτω - που όντως μπορούσε να φθάσει τους 1.500 βαθμούς. Ο υπεύθυνος των ανασκαφών δρ Ντάφιντ Γκρίφιθς του Πανεπιστημιακού Κολεγίου του Λονδίνου δήλωσε ότι πρόκειται για την πιο εξεζητημένη μεταλλουργική τεχνολογία που έχει ανασκαφεί ποτέ. Ποια είναι όμως η Γκιαούρ Καλά και γιατί βρέθηκε εκεί αυτή η τεχνογνωσία; Οπως υποψιάζεται κανείς από το όνομα, πρόκειται για ελληνική πόλη, την πρωτεύουσα της Βακτριανής και Σογδιανής! H Μαργιανή - όπως ήταν το πρώτο όνομα αυτής της αρχαίας πρωτεύουσας των Μασσαγετών - υπήρξε πατρίδα του Ζωροάστρη (492 π.X.) και της θρησκείας του. Ηταν επίσης, κατά την ινδική και αραβική μυθολογία, ο τόπος του χαμένου επίγειου παραδείσου. Οταν ο Αλέξανδρος κυνήγησε τον αντάρτη βακτριανό ηγεμόνα Σπιταμένη στον Βορρά (328 π.X.), έστειλε τον στρατηγό Κρατερό στη Μαργιανή για να την οχυρώσει και την... αναβάπτισε σε Αλεξάνδρεια Μαργιανή. Χρόνια αργότερα ο επίγονος Αντίοχος I´ ο Σωτήρ (280-261 π.X.) επεξέτεινε τα τείχη της σε πάνω από 250 χιλιόμετρα(!) και τη μετονόμασε Σελεύκεια, εις μνήμην του πατρός του. H πόλη έγινε πραγματικό εμπορικό και πνευματικό κέντρο της Κεντρικής Ασίας, σε μια περιοχή ιδιαίτερα εύφορη (πατρίδα του πεπονιού) αλλά και πλούσια σε σιδηρομετάλλευμα, χρυσό και πολύτιμους λίθους. H στρατηγική σημασία της περιοχής φάνηκε και τους επόμενους αιώνες από το ποιοι την κατέστησαν έδρα τους: οι Ούνοι (το 100 μ.X.), οι Τάταροι (500-700 μ.X.) και οι Τούρκοι. Το αν όλοι αυτοί οι κατακτητές λαών υπήρξαν κοινωνοί του μυστικού του ατσαλιού δεν μας είναι ιστορικά γνωστό. Γνωρίζουμε από τον Γίββωνα («H άνοδος και η πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας») ότι οι Τούρκοι θεωρούνταν από τους Τατάρους υποδεέστερη φυλή, είλωτες που δούλευαν στα μεταλλεία και στα σιδηρουργεία. Κάποια όμως στιγμή ένας ηγέτης τους έπεισε τους σκλάβους να πάρουν τα όπλα που έφτιαχναν για τους Τατάρους και να γίνουν αφέντες. Το κατόρθωσαν και ως την πρόσφατη ιστορική εποχή η εθνική ημέρα των Τούρκων περιελάμβανε το άναμμα ενός καμινιού, εις μνήμην της πηγής της δύναμής τους. Το 626 μ.X. κατηφόρισαν προς τα εδάφη των Αράβων, πολέμησαν άγρια μαζί τους για 90 χρόνια και έπειτα προσχώρησαν στη μουσουλμανική κυριαρχία του χαλιφάτου της Δαμασκού. Σύντομα βρέθηκαν να κυριαρχούν στον στρατό του χαλίφη και γύρω στο 1000 μ.X. καταλαμβάνουν επ' ονόματί του το Ινδουστάν. Επειτα από μόλις λίγα χρόνια λεηλάτησης του πλούτου αυτής της χώρας είναι έτοιμοι να ξεκινήσουν τη δική τους αυτοκρατορία, από τη Σογδιανή ως... όπου σήμερα γνωρίζουμε. Ο «σιδεράς γύφτος»Στα χρόνια της τουρκικής κυριαρχίας της Ινδίας σημειώνεται και η πρώτη ερήμωση των μεταλλείων ατσαλιού. Οι εργάτες που δούλευαν εκεί υποχρεώθηκαν να ακολουθήσουν τον τουρκικό στρατό. Εχει αυτό σχέση με το χτίσιμο των καμινιών που βρέθηκαν στην Γκιαούρ Καλά; Δεν υπάρχουν αποδείξεις. Γνωρίζουμε πάντως ότι η φυλή-παρίας των ινδών μεταλλωρύχων της Χαϊντεραμπάντ, των Agaria (Αγκαρία, Αγαρηνοί; - γλωσσολόγοι, βοήθεια) απογυμνώθηκε από όσους γνώριζαν το μυστικό του ούκου και σήμερα τα απομεινάρια της είναι νομάδες. Να έχει αυτό άμεση σχέση με την παλιά μας αντίληψη για τον «σιδερά γύφτο» που ακολουθούσε τα οθωμανικά ασκέρια στα Βαλκάνια;Ποιος ξέρει... Από τη σκόνη του μετεωρίτη στη νανοτεχνολογίαΤο αίνιγμα του δαμασκηνού σπαθιού παραμένει λοιπόν μισολυμένο. Γνωρίζουμε τη σύσταση του υλικού του αλλά δεν γνωρίζουμε τον ακριβή τρόπο κατεργασίας του. Ο θαυμασμός για τις ιδιότητές του αλλά και για τη μαστοριά των τεχνητών σε εποχές με ελλιπείς επιστημονικές γνώσεις συνεχίζει να θέλγει και σήμερα οπλουργούς και ερευνητές. Αρκετοί είναι οι κατασκευαστές σπαθιών και εγχειριδίων που έχουν παρουσιάσει εξαιρετικές μιμήσεις του δαμασκηνού σπαθιού, χρησιμοποιώντας ακόμη και αυθεντικό Ουκούς. Ενας μάλιστα από αυτούς είναι ο ελληνοαμερικανός δρ Μεταλλογραφίας Jim Hrisoulas (www.atar.com). Κάποιοι άλλοι προσπαθούν ακόμη να ξεπεράσουν τον «πήχη» που έθεσαν οι μεταλλοτεχνίτες της Δαμασκού. Ο καθηγητής Μεταλλουργίας του αμερικανικού Πανεπιστημίου Παρντιού Χάρβεϊ Αμπράμοβιτς ξεκίνησε αυτή την άνοιξη την κατασκευή του «καλύτερου σπαθιού όλων των εποχών» ονόματι Δρακοφονιάς (Dragonslayer). H ιδέα του βασίζεται στην επίσης αρχαία τεχνική των ιθαγενών της Ιάβας να ενσωματώνουν στο κράμα του ατσαλιού σκόνη μετεωρίτη αλλά και στον θρύλο του Εξκάλιμπερ, του σπαθιού του βασιλιά Αρθούρου, που ήταν φτιαγμένο από «μέταλλο του ουρανού». Ο καθηγητής πιστεύει ότι, αν εξαγάγει σίδηρο από ένα κομμάτι μετεωρίτη 390 γραμμαρίων που έπεσε στην Κίνα τον 15ο αιώνα, θα μπορέσει να φτιάξει ένα κράμα υπέρτερο απ' ό,τι έχει γνωρίσει ο κόσμος μας ως σήμερα. Στο εγχείρημα του Αμπράμοβιτς συμβάλλει ο καθηγητής Ολσον του Πανεπιστημίου Νορθγουέστερν και οι φοιτητές του. Ο Ολσον δεν είναι τυχαίος στον χώρο. Είναι επικεφαλής της νεόδμητης εταιρείας νανοτεχνολογίας QuesTek. H ιδιαιτερότητα αυτής της εταιρείας είναι ότι δεν κατασκευάζει ατσάλι από πρωτογενή υλικά αλλά «το γεννάει» σχεδιάζοντας εξ ολοκλήρου σε υπολογιστές τα νέα κράματα. Παρεμβαίνοντας στη μικροκρυσταλλική δομή των μετάλλων η εταιρεία κατόρθωσε να παράξει ένα υπερ-ατσάλι, το Ferrium C69. H συμμετοχή της QuesTek στην κατασκευή του Δρακοφονιά έχει να κάνει με τη μετατροπή του μετεωρίτη σε ατσάλι αλλά και με την αυτοματοποιημένη (μη σφυρήλατη πλέον) διαμόρφωση της κόψης του σπαθιού. Αρχικώς ο Αμπράμοβιτς θα διαλύσει τον μετεωρίτη σε ηλεκτρολυτικό διάλυμα. Ο καθαρός σίδηρος θα συσσωρευθεί σε ένα ηλεκτρόδιο αφήνοντας στο διάλυμα τις πρότερες προσμείξεις του. Στον σίδηρο θα διοχετευθεί σκόνη γραφίτη με τη μέθοδο της QuesTek ώστε να μετατραπεί σε Ferrium C69. Πέντε λίβρες από αυτό το «κυβερνοατσάλι» θα μεταπλαστούν στον Δρακοφονιά, που αναμένεται να εκτεθεί σε δημοπρασία του Internet αυτό το καλοκαίρι.(σ.2003)www.visaltis.net

Next Story →

ΜΗΝ ΤΟΛΜΗΣΕΤΕ.ΘΑ ΣΑΣ ΑΝΑΤΡΕΨEI Ο ΛΑΟΣ. ΑΛΕΞΑΥΤΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΚΑΤΑΦΕΡΑΝ ΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ ΑΠΟ ΤΟ 1974 ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΟΤΙ ΘΑ ΤΟ ΠΕΤΥΧΕΙ Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΑΠΕΙΛΩΝΤΑΣ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΧΡΕΟΣ Σε μια ολέθρια εξέλιξη για εθνικά συμφέροντα στο Αιγαίο οδηγεί την χώρα το Βερολίνο: Για τριμερή συνάντηση μιλάει το Βερολίνο μεταξύ Ελλάδας,Τουρκίας και Γερμανίας(ΕΕ),δηλαδή βγάζουν εκτός ΕΕ την Ελλάδα και την βάζουν σε απευθείας συνομιλίες με την Τουρκία για τον έλεγχο του Αιγαίου και τις αρμοδιότητες έρευνας και διάσωσης. Αυτό που δεν κατάφεραν οι Αμερικανοί από το 1974 επιχειρούν να το πετύχουν με την απειλή "κλεισίματος" της "στρόφιγγας" της χρηματοδότησης οι Γερμανοί. Πριν από λίγο όπως ήδη σας έχει ενημερώσει το pronews.gr ο Γερμανός αναπληρωτής κυβερνητικός εκπρόσωπος Γκέοργκ Στράιτερ αναφέρθηκε εκ νέου σε επικειμενη τριμερή συνάντηση μεταξύ Ελλάδας, Τουρκίας και Γερμανίας. Οι ηγέτες της Γερμανίας, της Ελλάδας και της Τουρκίας «έχουν συνεννοηθεί ότι θέλουν να συναντηθούν, διότι η προσφυγική κατάσταση αφορά τις τρεις χώρες ιδιαίτερα», δήλωσε σήμερα ο Γερμανός αναπληρωτής κυβερνητικός εκπρόσωπος Γκέοργκ Στράιτερ, αναφερόμενος στην τριμερή συνάντηση την οποία είχε προαναγγείλει την περασμένη εβδομάδα ο πρωθυπουργός της Τουρκίας Αχμέτ Νταβούτογλου. Ο κ. Στράιτερ προσέθεσε ότι η συνάντηση δεν θα αργήσει να πραγματοποιηθεί, αλλά διευκρίνισε ότι δεν είναι σήμερα σε θέση να ανακοινώσει ημερομηνία και τόπο. Από την πλευρά του υπουργείου Εξωτερικών, ο εκπρόσωπος Μάρτιν Σέφερ, απαντώντας σε ερώτηση σχετική με την δημιουργία Hotspots στην Τουρκία, περιορίστηκε να δηλώσει ότι οι διαπραγματεύσεις μεταξύ Ευρωπαϊκής Ένωσης και Τουρκίας βρίσκονται σε εξέλιξη, και παρέπεμψε στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή για περισσότερες πληροφορίες. Δηλαδή παρέπεμψε στις καλένδες. Για τριμερή συνάντηση μεταξύ Ελλάδας, Γερμανίας και Τουρκίας με θέμα την προσφυγική κρίση, είχε αναφερεθεί και πριν τρεις ημέρες ο ίδιος ο Γερμανός κυβερνητικός εκπρόσωπος. Ο Στέφεν Ζάιμπερτ είπε χαρακτηριστικά ότι η προσφυγική κατάσταση επηρεάζει ιδιαίτερα και τις 3 χώρες. «Οι τρεις μίλησαν για αυτό και συμφωνούν ότι θα είχε νόημα να διεξαχθεί μία τέτοια συνάντηση», δήλωσε ο ίδιος. Τότε διευκρίνισε και αυτός ότι "δεν είναι σήμερα σε θέση" να ανακοινώσει την ημερομηνία και τον τόπο για μια τέτοια συνάντηση. Οπότε είναι σαφές ότι η Γερμανία παίζει το "χαρτί" της χρηματοδότησης για να μας "καθίσει" μαζί με την Τουρκία σε μια συζήτηση που μόνο θα χάσουμε. Υπάρχουν συγκεκριμένα καθήκοντα, συγκεκριμένοι όροι, συγκεκριμένες αποστολές, συγκεκριμένοι κανόνες έρευνας και διάσωσης κα λειτουργίας της ελληνικής και της τουρκικής Ακτοφυλακής, διατάγματα του ICAO που όμως η Τουρκία δεν αναγνωρίζει θεωρώντας ότι μπορεί να επιχειρεί ανατολικά του 25 μεσημβρινού Προς τι η τριμερής συνάντηση; Έχουμε μόνο να δώσουμε, τίποτα να πάρουμε από μια χώρα που μόνο διεκδικεί. Ακόμα και αν το δούμε από την οπτική γωνία της αναχαίτισης των ροών των λάθρο και των προσφύγων πάλι είναι λάθος γιατί η Ελλάδα ανήκει στην ΕΕ. Η συνάντηση έπρεπε να είναι μεταξύ Τουρκίας και ΕΕ, διμερής δηλαδή, όχι τριμερής και να τεθεί το θέμα στην Τουρκία του πως επιτρέπει στους λάθροδιακινητές να περνούν τους λάθρο και τους πρόσφυγες (αλήθεια γιατί αιτούνται άσυλο άτομα που έρχονται από ασφαλή ζώνη όπως η Τουρκία;) στα νησιά του Αιγαίου. Να ζητήσει η ΕΕ να οργανωθούν hot spots μέσα στην Τουρκία. Στην τριμερή συνάντηση η Τουρκία θα ζητήσει αρμοδιότητες έρευνας και διάσωσης στο Α.Αιγαίο. Η Τουρκία μόνο διεκδικεί, αν συζητήσουμε μαζί της είναι νομοτελειακό ότι κάτι θα δώσουμε. «Το άνοιγμα κεφαλαίων μεταξύ Τουρκίας και ΕΕ δείχνει ότι ο κ. Τσίπρας δεν ελέγχει το θέμα» επισήμανε με δηλώσεις του στην σημερινή συνεδρίαση της επιτροπής Εξωτερικών και Άμυνας ο Ανδρέας Λοβέρδος όπου ο υπουργός Εξωτερικών ενημέρωσε για τα τρέχοντα θέματα του υπουργείου του. Σε ότι αφορά στην επίσκεψη του πρωθυπουργού στην Τουρκία, ο Α.Λοβέρδος κατέθεσε δύο παρατηρήσεις: «Πρώτον: Η τριμερής για το προσφυγικό με Ελλάδα/Τουρκία/Γερμανία τί νόημα έχει για την χώρα μας; Εμάς μας φαίνεται λάθος. Και δεύτερον: Το άνοιγμα κεφαλαίων μεταξύ Τουρκίας και ΕΕ με πρωτοβουλία του Πρωθυπουργού τί προϋποθέσεις έχουν; Αναρωτιόμαστε αν ο Πρωθυπουργός είχε συνεννοηθεί με την ΕΕ. Από τις δηλώσεις του κ. Τσίπρα φάνηκε πως δεν ελέγχει το θέμα». Επίσης όσον αφορά στη στάση των Τιράνων το τελευταίο διάστημα είπε ότι η Αλβανία κλιμακώνει την αρνητική της στάση εναντίον της Ελλάδας. «Σας αισθάνονται αδύναμους; Πώς αντιδράτε;». Σε ότι είπε ο Α.Λοβέρδος μίλησε σωστά. Τα ερωτήματα είναι εύλογα. Η Γερμανία με την ανακοίνωση της τριμερούς συνάντησης δείχνει ότι δεν καθορίζει μόνο την οικονομική πολιτική της Ελλάδας αλλά και την εξωτερική κόντρα στα εθνικά της συμφέροντα. www.efenpress.gr/

You Might Also Like

0 σχόλια